No Span(g) Suriname!

Twee films verder, Pak van mijn hart en Frozen, en na wat eten, muziek, spelletjes, benen strekken en slapen waren de 9 uur dan eindelijk voorbij. Maandag 2 februari 17:00 uur, lokale tijd, zijn wij, Ellen, Kai, Robin en ik, geland op het J.A. Pengel airport in Paramaribo. Via een trappetje uit het ‘dubbeldekker’ vliegtuig van KLM zette ik dan eindelijk mijn eerste stap in Suriname. Rondkijkend herkende ik meteen een tropisch regenwoud. De frisse lucht en de relaxte Surinamers om mij heen zorgde voor een besef moment (en geluksmoment nummer 1) dat ik nu echt in Suriname ben.

Na een uur wachten totdat wij aan de beurt waren bij de paspoortcontrole (Surinaams tempo), stonden onze koffers al van de band. Een eindje verderop stonden de taxichauffeurs klaar met blaadjes met namen erop. Daar stond dan een gezellige Surinamer te wapperen met een blaadje met onze namen erop. Wij blij en hij blij. Deze taxichauffeur heet Dennis en is overigens de conciërge van de lerarenopleiding in Paramaribo. 1,5 uur later kwamen Ellen en ik aan in ons nieuwe huisje (zie foto's). Marike en Annelijn, twee meiden van de lerarenopleiding Nederlands op de HAN, wonen naast ons in een apart huisje. Zij zijn zondag 1 februari aangekomen. Onze eerste avond in Suriname hebben wij met z’n 4en doorgebracht met een Parbo biertje en bananenchips. Heerlijk!

De eerste nacht werd ik wakker van een enorme, ik herhaal, een enorme regenbui. Ik maakte Ellen enthousiast wakker om te zeggen dat het echt keihard regent (ja, de eerste nacht hebben we gezellig samen geslapen, maar we slapen nu apart in onze eigen tweepersoons bedden) Een slapende ‘ohja’ kwam uit haar, dus ben ik maar omgedraaid en weer lekker in slaap gevallen met het geluid van keiharde regen op de achtergrond.

De eerste dag hadden alle aangekomen stagiaires van Nederland en België een kennismakingsgesprek op het IOL (Instituut voor de Opleiding van Leraren). De Surinaamse ILS dus. Een uur later volgens afspraak leerde ik mijn begeleider kennen. Deze begeleider gaat mijn lessen beoordelen op mijn stageschool aan de hand van examenlessen. Voor deze examenlessen komt zij kijken bij zogenaamde proeflessen om nog eventuele tips te geven. De komende drie maanden ga ik samen met Marike stagelopen op de MULO Kerklaan school, een kwartiertje fietsen van ons huisje. MULO staat voor Meer Uitgebreid Lager Onderwijs. MULO is een schoolvorm die in Nederland ontstond door de Onderwijswet in 1857. In Nederland werd hij na invoering van de Mammoetwet afgeschaft en in Suriname bestaat deze schoolvorm dus nog steeds. Voor nog meer informatie over bijvoorbeeld ‘de Mammoetwet’ verwijs ik je graag naar Wikipedia;)

Tijdens de kennismaking kregen wij ook te horen dat wij de volgende dag om 9:00 uur op onze stageschool kunnen zijn om daar kennis te maken met de directeur. Dus daar gingen Marike en ik de volgende ochtend om 8:30 uur de fiets op met een print screen van de route die google maps aan geeft. Alles waarvan je hoopt dat het niet gaat gebeuren, gebeurde. Marike en ik konden de weg niet vinden en kwamen er achter dat we de verkeerde afslag hadden genomen en een stuk om hadden gefietst. Tjah, misschien is kaart lezen toch niet mijn sterkste kant binnen de geografie.. Daarnaast ging natuuuurlijk de ketting eraf van mijn fiets, waardoor Marike en ik nog 10 minuten moesten lopen. We kwamen een kwartiertje te laat, maar hier had de directrice helemaal geen moeite mee, gelukkig. We zijn natuurlijk ook in het no span(g) Suriname! Na het erg vriendelijk verwelkomen vroeg de directrice aan ons wat precies de bedoeling is wat wij gaan doen op haar school. Ik zal jullie overigens ook even op de hoogte brengen wat ik precies ga doen.
De komende drie maanden zal ik 3 dagen in de week lessen geven op de MULO school. De leerlingen op deze school zijn tussen de 12 en 18 jaar. De lessen beginnen om 7:15 ’s ochtends, maar om 12:15 is de school uit. Helemaal prima! Volgende week maandag gaan wij beginnen en krijgen wij verdere informatie te horen, bijvoorbeeld welke klassen wij over kunnen nemen etc. De school ziet er precies uit zoals ik had verwacht. Er is een groot plein in het midden met een Surinaamse vlag, die maandag en vrijdag ochtend met de hele school wordt gehesen. Om dit grote plein liggen de klaslokalen. De school heeft in totaal 15 klassen. De lokalen zijn allemaal open of hebben grote gaten in de muren. De leerlingen hebben allemaal een spijkerbroek en een blauwe blouse van MULO aan. Zo zijn alle leerlingen gelijk en is het ook niet zichtbaar wie er arm of wie er rijk is. Nadat de wiskunde docent de ketting van mijn fiets er weer op had gezet, konden Marike en ik weer ‘veilig’ in het zonnetje naar huis fietsen. ‘Veilig’, omdat wij wel eens vergaten dat we aan de linkerkant moesten fietsen en er dus wel eens een auto toeterend op ons af kwam rijden. En ‘veilig’ omdat wij eigenlijk door elke man worden nageroepen.. ‘Hoi poppetjes’ of ‘Ben jij familie van Beatrix?’ Of ze maken een geluid die mij doet denken aan hoe mijn vader altijd onze hondjes ‘roept’, een heel hoog geluid die ik niet hier in woorden kan typen en omschrijven.

Naast het stagelopen 3 dagen in de week, zullen Ellen, Robin, Kai en ik ook een onderzoek uitvoeren. Dit onderzoek gaat over de verschillen tussen het curriculum op het IOL in Paramaribo en het ILS in Nijmegen. Hiervoor zullen wij o.a. colleges gaan volgen op het IOL tussen de Surinaamse Studenten die ook de lerarenopleiding aardrijkskunde doen. Dit lijkt mij erg interessant!

Woensdag zijn Ellen en ik naar de Hermitage Mall geweest. Een groot shopping centre, 10 minuutjes fietsen van ons vandaan. Hier hebben wij een grappige Surinaamse security man leren kennen. Zijn werk is toezicht houden, maar eigenlijk zat hij alleen op zijn krukje en grappen uit te halen bij mensen. Waaronder dus ook met ons. Wauw jij hebt mooie kijkers!! Hoorde ik opeens. Zo kwamen we met hem aan de praat. Kort daarna maakte hij de grap dat Ellen en ik twee mooie Surinaamse kerstbomen worden.. Als wij tenminste over een paar weken beetje bijgekleurd zijn. We hebben een uur met hem staan praten en hij heeft ons veel tips gegeven van mooie plekjes in Suriname. Een gezellige Surinamer was dat! Eigenlijk zijn alle Surinamers gezellig, maar gelukkig zijn wij niet naïef en hebben wij al vaak gebruik gemaakt van de ‘negeerstatus’.

Donderdag zijn Marike, Annelijn, Ellen en ik met de bus naar de Centrale markt geweest. Voor elke busrit betaal je 1,50 of 1,25 SRD. Dit delen door 4 en je hebt het aantal euro’s.. Prima prijs dus! In de Centrale Markt zijn meer dan 3000 kramen te vinden, waar de Surinamers groente, fruit, vlees, vis, kleding en huishoudartikelen verkopen. Na wat groente en fruit ingeslagen te hebben zijn we met drie andere studenten van de HAN (Robin, Kai en Sjors) bij ’t Vat gaan eten en drinken. ’S Avonds zijn wij met z’n zevenen naar de Havana Lounge geweest. Van 11:00u tot 01:00u was er salsamuziek. Super leuk om te zien hoe de Surinamers, met o.a. Nederlandse stagiaires, hierop dansten. Het wordt tijd dat wij dit ook gaan leren.

Het bijzondere aan Suriname vind ik de multiculturele samenleving. Je hebt zoveel verschillende culturen hier rond lopen, die allemaal met elkaar samen kunnen leven. Zo staat er zelfs een moskee naast een Joodse synagoge. Surinamers kunnen allemaal met elkaar. De Surinaamse security man, Harold, bood ons aan om met onze groep in zijn 8 persoonsbusje naar de lokale bevolking in de binnenlanden te gaan. Toen ik vroeg of dat hij daar connecties had zitten zei hij het volgende: ‘Wij zijn Surinamers, wij kunnen allemaal met elkaar, wij hoeven elkaar niet persoonlijk te kennen.

Robin komt zo hiernaartoe en dan gaan we gezellig een dagje doorbrengen o.a. bij de Hermitage Mall. Verder hebben wij de komende dagen (nog) niet veel op de planning. We gaan vooral genieten van alle dingen die op ons afkomen! No Span(g)!

Zonnige groetjes uit Suriname