Het leven stond even stil.

Alweer een week en een dag geleden, kreeg ik het heftige belletje van thuis dat mijn vader een hartstilstand heeft gehad op de tennisbaan. Na 4 minuten reanimeren door drie personen heeft het AED-apparaat er voor gezorgd dat zijn hart weer begon te pompen. Wat ben ik deze mensen heel erg dankbaar dat zij zo snel hebben kunnen handelen! Een heftige week volgde. Ik was één klik verwijderd van het boeken van een terugvlucht naar Nederland. Wat wilde ik graag bij mijn familie zijn en kunnen zien dat het inderdaad weer wat beter gaat met pap. Maar gelukkig bestaat er Skype en WhatsApp en werd en word ik nog steeds elke dag op de hoogte gehouden door mijn familie. Pap is nu gelukkig weer thuis (sinds gisteren) en wordt goed verzorgd. Ik denk veel aan jullie, maar ik ben blij dat alles nu weer de positieve kant op gaat en heb soms wel het besefmoment dat we enórm veel geluk hebben gehad..

Mijn leven hier in Suriname stond na maandagavond 9 maart dus ook even stil. Ik was niet in de stemming om naar stage te gaan, ook omdat ik graag de uitslag van alle onderzoeken gelijk wilde horen. Het is lastig dat ik niks kan doen hier en er niet voor mijn familie kan zijn. Er komt nog een lange revalidatie aan, maar het gaat allemaal weer goed komen! Daar hebben wij vertrouwen in!

Afgelopen weekend wilden wij, Annelijn, Marike, Robin, Ellen en Geertje, toch wel weer eens een tripje maken. En afleiding was voor mij ook wel fijn. Wij hebben toen zelf een tripje gepland en georganiseerd naar Nieuw-Nickerie, de tweede grootste stad van Suriname helemaal aan de westkant tegen Guyana aan. Marike en Annelijn hebben voor het vervoer gezorgd, Ellen en ik voor het verblijf en Geertje en Robin zorgden voor de planning. Zaterdag (14 maart) werden wij om 06:00uur ’s ochtends opgehaald en waren wij ongeveer 4 uur later in Nieuw-Nickerie. Onderweg zijn we o.a. door de dorpjes/stadjes Groningen Totness, Friendship en Wageningen gereden. Nieuw-Nickerie is een erg rustige stad vergeleken met Paramaribo. De hoofbewoners zijn de Hindoestanen. Wij, 6 Nederlandse meiden, zijn niet(/nauwelijks) nagefloten en nageroepen afgelopen weekend. Dit was ook wel eens fijn! De bewoners in Nieuw-Nickerie zijn echt heel vriendelijk. Er lopen ook veel mensen uit Guyana rond. Nieuw-Nickerie ligt namelijk dicht bij de grens met Guyana. Dus ons Engels hadden we van het weekend toch eindelijk een keer echt nodig nu we hier al bijna 2 maanden in het ‘buitenland’ zitten. Zo hebben we een Guyanees ontmoeten die het toch wel erg bijzonder vond om blanken te zien en met ons op de foto wilde.

Zaterdagavond zijn we naar Zeedijk geweest in Nieuw-Nickerie en hebben hier een Hindoestaanse tempel bezocht. De zonsondergang hebben we bekeken vanaf de Zeedijk. Kijkend naar de dijk en de oceaan leek het soms net de kust van Nederland, maar als je dan een kwartslag draaide, was dit gevoel weer weg en zorgden de palmbomen, de hindoestaanse tempel, het temperatuurtje, de mensen en de zwerfhonden al snel voor het gevoel dat we nog steeds in het ‘No Spang Suriname’ zitten.

De volgende dag, zondag 15 maart, werden wij om half 8 opgehaald om naar Bigipan te rijden en te varen. Bigipan is een brakwaterzwamp en een beschermd natuurgebied. Jullie vragen je misschien af wat een brakwaterzwamp is. Ik zal jullie geruststellen, 1,5 maand geleden wist ik ook nog niet wat een zwamp was. Toen ik hoorde dat ik daarover moest lesgeven, heb ik er toch maar naar gevraagd. Maar een zwamp is gewoon het Surinaamse woord voor een moeras. Dus lees het ook als sszwwwooaamp (op z’n Surinaams). Het zijn de laaggelegen gebieden in de kustvlakte van Suriname die in het begin van het Holoceen onderwater zijn gelopen door de zeespiegelstijging door de opwarming van de aarde. Het brakke water bestaat uit het zoute water van de zee en het zoete water van de rivier. De brakwaterzwamp krijgt nu nog zoutwater doordat het in verbinding staat met de zee door kreekdalen. Ik heb de afgelopen weken twee eerste klassen lesgegeven over zwampen en ritsen en onder andere ook Bigipan terug gehaald in mijn lessen. Ik vond het dus stiekem best interessant om nu zelf in Bigipan te zijn. De foto’s die ik nu gemaakt heb, kan ik natuurlijk in Nederland ook weer gebruiken tijdens mijn lessen over sszzwoa.. uhh.. moerrassen!

Tijdens het varen zijn we veel (grote) vogels (uil, rode ibis, flamingo’s, grote annies, papegaaien, arenden en gieren), een kaaiman en aapjes tegengekomen. Tijdens de tocht vertelde de gids nog leuk dat hij laatst anaconda’s had gespot. Zelfs een anaconda die een kaaiman aan het wurgen was. Fijn.. Dat wilde ik dus net niét horen.. Daarna heb ik Robin elke keer maar goed vastgehouden als er onverwachts iets in het water bewoog.

De komende 2/3 weken heb ik het minder druk op stage i.v.m repetities (toetsen), cijfers inleveren, rapporten uitdelen, vergaderingen en de afsluiting voor de vakantie. Lekker relaxt dus allemaal. Vanaf 2 april is er 2,5 week vakantie, waarin wij dus verschillende tripjes willen gaan plannen. Aankomend weekend gaan we naar Matapica en gaan we hopelijk zeeschildpadden (van 1 à 2 meter) spotten die bezig zijn met het leggen van eieren.

Ohja, Holi Phagwa (6 maart) was echt een top feest/feestdag! Het festival op het Onafhankelijkheidsplein was top geregeld met dj Chuckie als dé grote dj van Suriname. Nederlandse stagiaires, creolen, chinezen etc. en natuurlijk de hindoestanen gingen allemaal los op één groot plein en tegelijkertijd elkaar vol gooiend met gekleurde poeder. De roze highlights zijn nu eindelijk een beetje uit mijn haar… Vergeleken met Robin moet ik blij zijn, want die loopt nog steeds met een Paarse vlek bovenop haar kop, haha! (sorry Robbie;)).

Gelukkig kan ik ook weer genieten van het mooie Suriname en hebben wij de afgelopen dagen echt ontzettend mooi weer gehad, waardoor we lekker bij konden bruinen. Helaas moest ik vanochtend dan wel weer door een tropische regenbui naar stage fietsen.. No Spang, even geschuild onder een van de vele Chinese supermarkten langs de straat met de rest van de mensen die niet nat wilden worden en daarna op rustig tempo naar stage gefietst. Eenmaal op stage lachte mijn begeleider mij alleen maar uit, omdat ik toch nog wel redelijk nat op mijn stage aankwam; ‘’Oh schat toch!!’’. Had ik toch maar iets langer staan schuilen en gewacht tot dat het helemaaal droog was..